ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

«Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει, χωρίς να δημιουργούμε αναβίωση του μίσους μεταξύ των Ελλήνων, να περιγράφουμε πραγματικά γεγονότα προς γνώση των νεότερων και να μην αφήνουμε μόνο τους κομμουνιστές να μονοπωλούν τα δήθεν κατορθώματα τους.»

Αγαπητοί συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Διαβάζοντας την παρακάτω ιστορία αγαπητού και άξιου συναδέλφου, επιβεβαιώνω για πολλοστή φορά ότι το ΚΚΕ που ίδρυσε ο Εβραίος Αβραάμ Μπεναρόγια το 1918,ήταν το αυγό του φιδιού εξ αιτίας του οποίου χιλιάδες Έλληνες σκοτώθηκαν και χιλιάδες Ελληνόπουλα σκορπίσθηκαν στις κομμουνιστικές χώρες.

Ακόμη και σήμερα οι νέοι μας που ενετάχθησαν στο ΚΚΕ διδάσκονται αντικείμενα τα οποία έμμεσα πλην σαφώς είναι κατά της Πατρίδος, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Ελληνικής Ιστορίας, της οικογένειας και της θρησκείας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που γεννήθηκε από το ΚΚΕ, με κάποιο Ευρωπαϊκό Μακιγιάζ, έχει την ίδια φιλοσοφία γι αυτό υπέγραψε την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών και άνοιξε τα σύνορα για τους λαθρομετανάστες.

Σήμερα όλα τα κόμματα εξουσίας έχουν τον ίδιο πάτρωνα, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και υλοποιούν το εθνοκτόνο σχέδιο του μεγάλου αδελφού.

Άπαντες είναι απάτριδες και ανθέλληνες, εργάζονται υπέρ των ΜΚΟ και του Soros.

Έλληνες γειώστε το εγώ σας και ενωθείτε. Η Ελλάδα σας έχει πολύ ανάγκη και η σωτηρία της από εσάς εξαρτάται. Όχι κόμματα, γιατί ενεργούν κατά της συνοχής των Πατριωτικών δυνάμεων και είναι ευάλωτα στο χρηματισμό.

ΑΣΠΙΔΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Στέργιος Σμυρλής

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Γράφει ο Πέτρος Μαρκόπουλος Aντγος ε.α.

Φύλαγα μέσα μου μέχρι σήμερα ερμητικά κλεισμένες τις παιδικές μου αναμνήσεις, αναμνήσεις που έμεναν ανεξίτηλες στο μυαλό μου τόσα χρόνια. Πρόσφατα, τις εξωτερίκευσα σε αγαπητούς φίλους, οι οποίοι τις άκουσαν και συγκινήθηκαν αφάνταστα. Με παρότρυναν πιεστικά και με πειθώ να τις γράψω και να τις δημοσιεύσω. Το σκέφθηκα πολύ. Τελικά πήρα την απόφαση να τις γράψω και τις παραθέτω προς ενημέρωση σας. Όπως γνωρίζετε, κατάγομαι από το χωριό Βώλακα του Ν. Δράμας. Ένα ορεινό χωριό κτισμένο στις Βόρειες υπώρειες του όρους Φαλακρού. Όλοι οι κάτοικοι του είναι γηγενείς Μακεδόνες και κύριο επάγγελμα όλων ήταν η κτηνοτροφία (αίγες). Απέχει 36 χιλιόμετρα από την πόλη της Δράμας και αποτελεί την διάβαση Βώλακα. Για το λόγο αυτό κατασκευάστηκαν εκεί τρία Οχυρά της γραμμής Μεταξά (Αγίου Νικολάου, Μπαρτίσεβα και Καστίλλο) Το 1941-1944 η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη ήταν υπό την κατοχή των Βουλγάρων, τους πιο σκληρούς από όλους τους κατακτητές. Γεννήθηκα το 1941, μέσα στην κατοχή. Εν συντομία η σύντομη δραματική και συνάμα ηρωική ζωή του πατέρα μου Άγγελου Μαρκόπουλου. «Γεννήθηκε το 1922 (όταν βρισκόταν στην κοιλιά της μάνας του Βούλγαροι κομιτατζήδες σκότωσαν τον πατέρα του Άγγελο και έκλεψαν το κοπάδι με τα γίδια περίπου 500) και βαπτίσθηκε παίρνοντας το όνομα του πατέρα του.

Κατά την διάρκεια της κατοχής, οι Βούλγαροι τον ενέταξαν βιαίως, μαζί με πολλούς άλλους νέους της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στα Τάγματα Καταναγκαστικών Έργων (ΝΤΟΥΡΝΤΟΥΒΑΚΙΑ) και τους οδήγησαν στην Βουλγαρία, όπου κάτω από άθλιες συνθήκες, τους εξανάγκαζαν να σκάβουν στα Βουνά για διάνοιξη δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών. Οι περισσότεροι άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί. Μετά την επιστροφή του στο χωριό, εντάχθηκε στις 25-41944 ως ένοπλο μέλος στη Εθνική Ανταρτική Ομάδα ΕΣΕΑ το Αντώνη Φωστερίδη (Αντών Τσαούς), Γενικού Αρχηγού στην Αν. Μακεδονία και Θράκη. Αγωνίστηκε κατά του ΕΑΜΕΛΑΣ και Βουλγάρων στις μάχες της Πετρούσας, του Βαθυλάκου, του Ξηροποτάμου και των Παπάδων. Απολύθηκε την 12-3-1945 και του απονεμήθηκε Αναμνηστικό Μετάλλιο Εθνικής Αντιστάσεως. Με ατομική πρόσκληση την 10 Φεβρουάριου 1947 επιστρατεύεται να καταταγεί, άνευ θητείας, στην Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή και τοποθετείται στο απόσπασμα Πόρτο-Λάγο. Υπόψη ότι η Χωροφυλακή τότε είχε αναλάβει τον Αντισυμμοριακό αγώνα. Απολύθηκε την 1-3-1948. Τον Ιούνιο του 1948 κλήθηκε ως στρατιώτης και παρουσιάσθηκε στο ΚΕΝ Κορίνθου. Μετά την Βασική του εκπαίδευση τοποθετείται στο 29ο Τάγμα Εθνοφρουράς /2ο Λόχο, με έδρα την Ζαγορά Πηλίου. Την 3ηΣεπτεμβρίου 1948, σε ηλικία μόλις 26 ετών, σκοτώνεται από κομμουνιστοσυμμορίτες, μαζί με άλλους συναδέλφους του σε ενέδρα που έστησαν σε φάλαγγα αυτοκινήτων που επέστρεφε από το Βόλο, στη θέση Προφήτης Ηλίας της Ζαγοράς Πηλίου». Τότε εγώ ήμουν 7 χρονών και ο μικρότερος αδερφός μου Γιώργος 3 χρονών. Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου 1947 ζούσαμε με τη μητέρα μας στο χωριό.

Μετά την απελευθέρωση της Πατρίδος τον Οκτώβριο του 1944, δυστυχώς, μεγάλη δύναμη Βουλγάρων παρέμεινε στην περιοχή μέχρι το Μάρτιο του 1945 και συνέπραξε με τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ο ανδρικός πληθυσμός του χωριού, σε ένα δύσκολο και βαρύ χειμώνα, είχε καταφύγει στα βουνά, σε σπήλαια και καταφύγια. Στο χωριό παρέμειναν τα γυναικόπαιδα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που εισήλθαν οι κομμουνιστοσυμμορίτες στο χωριό μου. Ήταν Μάιος του 1947. Οι άνδρες των Μονάδων Ασφαλείας Υπαίθρου (ΜΑΥ), οι αποκαλούμενου ¨Μάυδες΄΄, έδωσαν μάχη όλη την ημέρα στη θέση Άγιος Βλάσης, ΒΔ του χωριού. Το απόγευμα έσπασε το μέτωπο και εισέβαλαν στο χωριό οι αντάρτες. Έμπαιναν στα σπίτια και άρπαζαν τρόφιμα, ρούχα και ό,τι άλλο επιθυμούσαν. Το χειρότερο ήταν ότι σκοτώσανε τον χωροφύλακα Παπαδόπουλο, από το χωριό Εξοχή του Κ. Νευροκοπίου και πυρπολήσανε το κτήριο του Αστυνομικού Σταθμού. Μετά το γεγονός αυτό, όλες οι οικογένειες ζούσαμε με τον φόβο των κομμουνιστοσυμμοριτών. Στα σπίτια μένανε μόνο τα γυναικόπαιδα και τα βράδια, όταν ακούγαμε το κτύπημα της καμπάνας, αμέσως πετάγαμε ρούχα και χρήσιμα πράγματα μας στο κήπο του σπιτιού μας και βγάζαμε από τους στάβλους τα ζωντανά μας. Αυτή η κατάσταση μας είχε δημιουργήσει τρομερά ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία μας συνόδευαν μια ζωή. Την 18 Σεπτεμβρίου του 1947 εισέρχονται στο χωριό για δεύτερη φορά οι κομμουνιστοσυμμορίτες. Θυμάμαι και δεν ξεχνώ το σκηνικό εκείνης της ημέρας. Σφαίρες να σφυρίζουν παντού και από τις βόμβες Μολότωφ να καίγεται το χωριό Φόβος και τρόμος μας διακατείχε όλους, πανικός και κραυγές απελπισίας παντού. Αυτές οι εικόνες είναι βαθιά χαραγμένες και ανεξίτηλες στο μυαλό μου και θα τις βλέπω σε όλη μου τη ζωή. Περί την 23:00 ώρα έρχεται μια γυναίκα συγγενής μας και τρομαγμένα ενημερώνει την μητέρα μου το θλιβερό γεγονός της ψυχρής δολοφονίας της μητέρας της Αναστασίας Μάντζιου. Τρέχουμε με τη μητέρα μου, περνώντας από τα καιόμενα σπίτια, και φθάνουμε στο σπίτι της γιαγιάς. Την αντικρύζουμε να ψυχορραγεί, πυροβολημένη από σφαίρες των κομμουνιστοσυμμοριτών. Τελικά απεβίωσε. Τι είχε συμβεί. Οι αντάρτες μπαίνοντας στο χωριό ρίξανε βόμβες Μολότωφ στο σπίτι της γιαγιάς για να το κάψουν. Το σπίτι αυτό ήταν διώροφο και στο Ισόγειο ήταν εγκαταστημένος ο Μύλος του χωριού που λειτουργούσε με κινητήρα εσωτερικής καύσεως και υδρόψυκτος. Από μια στέρνα έξω από το σπίτι ερχόταν τον νερό για ψύξη του κινητήρα και αντεπέστρεφε στη στέρνα. Η γιαγιά μου δεν έχασε την ψυχραιμία της, όταν έπιασε φωτιά το σπίτι, θέτει σε λειτουργία τον κινητήρα και με το νερό άρχισε να σβήνει την φωτιά. Οι αντάρτες επιστρέφοντας διαπιστώνουν να μη καίγεται το σπίτι, μπαίνουν μέσα και πυροβολούν εν ψυχρώ τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου ήταν γέννημα θρέμμα Μακεδονομάχων. Πατέρας της ήταν ο Μακεδονομάχος Παπαμαρίνος Κων/νος, τον οποίο δολοφόνησαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες το 1903, μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο. Η μητέρα της ήταν αδελφή του Μακεδονομάχου Άρμεν Κούπσιου που κρέμασαν οι Τούρκοι το 1906 σε ηλικία 20 ετών στη πλατεία Ελευθερίας της Δράμας, μετά από προδοσία Βουλγάρων, διότι ο Άρμεν ήτα το πρωτοπαλίκαρο του Μητροπολίτου Δράμας Χρυσοστόμου και είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των κομιτατζήδων. Μετά τα γεγονότα αυτά ήταν αδύνατο να παραμείνουμε στο χωριό. Μετακομίσαμε στη Δράμα, όπως και άλλες οικογένειες, με τα λίγα υπάρχοντα μας, ως κομμουνιστόπληκτοι. Μείναμε σε υπόγεια και σε άθλιες συνθήκες. Τότε δεν κατέστη δυνατόν να φοιτήσω στο Δημοτικό και έτσι έχασα ένα χρόνο σπουδών. Ο πατέρας μου, όπως σας περιέγραψα παραπάνω, ήταν συνεχώς στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της Ελλάδος μας.

Στη Δράμα ζούσαμε μαζί με τη μητέρα μου εγώ, ο αδερφός μου, ο παππούς-πατέρας της μητέρας μας και ο θείος-αδελφός της μητέρας μας. Στις 12 Αυγούστου 1948, η μητέρα μου αποφάσισε να επιστρέψει στο χωριό μαζί με τον αδελφό μου για να μαζέψει τρόφιμα ή όπως λέμε εμείς οι χωρικοί τα «γεννήματα». Τότε, κατά διαβολική σύμπτωση, ξαναεισβάλλουν οι κομμουνιστοσυμμορίτες στο χωριό, οι οποίοι τώρα πράττουν κάτι διαφορετικό. Συγκεντρώνουν κατά γειτονιές τα γυναικόπαιδα και τα έχουν υπό φρούρηση. Σύμφωνα με τη διήγηση της μητέρας μου, η ίδια είχε πέσει σε μελαγχολία και τρόμο, σκεπτόμενη τι θα τους επιφύλασσε η μοίρα. Φυσικά είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το πεπρωμένο μέχρι την στιγμή που την πλησίασε ο φρουρός της και βλέποντας της στενοχωρημένη της είπε «Συναγωνίστρια μη στενοχωριέσαι, στο βουνό θα περάσουμε καλά». Αυτό διήγειρε από την αδράνεια τη μητέρα μου και αποφάσισε πάση θυσία να δραπετεύσει. Έτσι σε κάποια στιγμή που έγινε μια φασαρία και απομακρύνθηκε ο συναγωνιστής φρουρός τους, δραπετεύει έχοντας στην αγκαλιά της τον αδελφό μου. Στη διαδρομή, ο τριών χρονών αδελφός μου άρχισε να κλαίει και η μητέρα μου κόντεψε να τον πνίξει για να μην ακούγεται το κλάμα του και προδοθεί η διαφυγή τους. Τελικά όλα τα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν στην θέση του υψώματος Αγίου Νικολάου, όπου έγινε διαλογή. Άφησαν εκεί μεγάλες γυναίκες, άρρωστες και με διάφορα προβλήματα. Τα υπόλοιπα γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν στην Βουλγαρία. Οι γυναίκες τελικά κατέληξαν στη Ρουμανία και μετά από πολλά διαβήματα του ΥΠΕΞ επέστρεψαν στο χωριό το 1956. Τα παιδιά του παιδομαζώματος διασκορπίστηκαν σε πολλές χώρες του παραπετάσματος και χάθηκαν στον κομμουνιστικό παράδεισο χωρίς να μάθουμε την τύχη τους. Η εικοσαήμερη περίοδος από 12-8-48 έως 3-948 υπήρξε η πιο Τραγική και Εφιαλτική της ζωής μου. Στις 3 Σεπτεμβρίου σκοτώθηκε ο πατέρας μου ως στρατιώτης του Ελληνικού Στρατού, ύπουλα από τους κομμουνιστοσυμμορίτες, και λίγες μέρες νωρίτερά θα έχανα μητέρα και αδελφό από τους ίδιους εχθρούς της πατρίδος μας. «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» έτσι και εγώ, ως θύμα πολέμου και πρωτότοκος υιός της οικογενείας, είχα πλήρη απαλλαγή από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις έμελλε να υπηρετήσω τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό για πάνω από 35 χρόνια ως Αξιωματικός του πυροβολικού και της Αεροπορίας Στρατού. Δεν ήταν σκοπός μου να ηρωοποιήσω εμένα και την οικογένεια μου. Θέλησα απλά να περιγράψω αυτά που έζησα πραγματικά κατά την προσχολική μου ηλικία και κράταγα στο μυαλό μου τόσα χρόνια. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει, χωρίς να δημιουργούμε αναβίωση του μίσους μεταξύ των Ελλήνων, να περιγράφουμε πραγματικά γεγονότα προς γνώση των νεότερων και να μην αφήνουμε μόνο τους κομμουνιστές να μονοπωλούν τα δήθεν κατορθώματα τους. Το παρόν δημοσίευμα αφιερώνω στη μνήμη του πατέρα μου. της γιαγιάς μου, της μητέρας μου, του αδελφού μου (που δεν είναι εν ζωή) και όλων των Ηρωικών κατοίκων του χωριού μου.

 

ΣΑΣ    ΕΥΧΟΜΑΙ  ΟΛΟΨΥΧΑ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ   ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ   ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2020

ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ